Wielojęzyczność i dwujęzyczność – zamierzona i natywna
w praktyce i odrobinie teorii – wychowanie małych poliglotów w Polsce i na emigracji
Właśnie minęły dwa lata od ogłoszenia przez WHO pandemii. Dzieci urodzone na krótko przed lub w tym czasie nie znają świata bez masek, dystansu i izolacji. Rzadsze kontakty z dziadkami i resztą rodziny oraz brak grup zabawowych sprawiły, że dzieci mają mniej okazji do rozmów i zbierania doświadczeń. Jakie skutki w ich rozwoju językowym i społecznym są już widoczne, a czego możemy się spodziewać w przyszłości? I przede wszystkim — jak możemy tym maluchom pomóc?
I mentioned once that I'm afraid my daughter won't feel Polish. What can I do to prevent this? At the moment, first of all, pass on my mother tongue to her. But this doesn’t mean that Polish will occupy the same place in her hierarchy of languages. Monolingual people don't even think about it, but it's not that easy for someone who grew up with several languages.
Kiedyś wspomniałam, że obawiam się, że moja córka nie będzie czuć się Polką. Co mogę zrobić, żeby tego uniknąć? Na chwilę obecną przede wszystkim przekazywać jej swój język ojczysty. Tylko że to wcale nie oznacza, że polski zajmie to samo miejsce w jej hierarchii języków. Osoby jednojęzyczne nawet się nad tym nie zastanawiają, ale dla kogoś, kto wychowywał się wśród kilku języków, to wcale nie taka prosta sprawa.
27 marca 196 roku p.n.e. to data wymieniona na słynnym kamieniu z Rosetty. Tekst dekretu wydanego tego dnia został wyryty w trzech wersjach: po egipsku pismem hieroglificznym i demotycznym oraz po grecku. To właśnie ten kamień stał się kluczem do odczytania hieroglifów – w XIX wieku udało się to po przetłumaczeniu tekstu greckiego i porównaniu go z zapisem demotycznym.
Wielu rodziców rozważa wychowanie co najmniej dwujęzyczne jeszcze zanim ich dziecko pojawi się na świecie. Słyszeli, że to podobno fajne, podnosi prestiż rodziny i jest teraz na czasie. Ale co to tak właściwie daje i czy jest warte zachodu?