Wielojęzyczność i dwujęzyczność – zamierzona i natywna
w praktyce i odrobinie teorii – wychowanie małych poliglotów w Polsce i na emigracji
Kiedyś wspomniałam, że obawiam się, że moja córka nie będzie czuć się Polką. Co mogę zrobić, żeby tego uniknąć? Na chwilę obecną przede wszystkim przekazywać jej swój język ojczysty. Tylko że to wcale nie oznacza, że polski zajmie to samo miejsce w jej hierarchii języków. Osoby jednojęzyczne nawet się nad tym nie zastanawiają, ale dla kogoś, kto wychowywał się wśród kilku języków, to wcale nie taka prosta sprawa.
Masz czasem wrażenie, że robisz za mało, żeby Twoje dziecko znało język polski wystarczająco dobrze? Wystarczająco dobrze dla kogo? W dzisiejszych czasach jesteśmy wystawieni na ogień krytyki praktycznie w każdej sferze rodzicielstwa i wydaje się, że wszyscy dookoła wiedzą lepiej, jak powinny być wychowywane nasze dzieci. A czy one w ogóle muszą znać nasz język ojczysty?
Czytanie dzieciom książek w dwóch czy nawet trzech językach to tak naprawdę podstawa wielojęzycznego wychowania. Pewnie, że da się i bez tego, ale wspólnie spędzony czas z książeczką ma ogromny wpływ na rozwój językowy dziecka, więc grzechem byłoby nie wprowadzić czytania do codziennej rutyny.
Myślałam, że pojawiło się już wystarczająco badań na temat dzieci wielojęzycznych, żeby każdy zainteresowany mógł dotrzeć do odpowiednich informacji. A tu... niespodzianka! Niektóre mity mają się lepiej niż dobrze. Może i Ty jeszcze w nie wierzysz?
Wielu rodziców rozważa wychowanie co najmniej dwujęzyczne jeszcze zanim ich dziecko pojawi się na świecie. Słyszeli, że to podobno fajne, podnosi prestiż rodziny i jest teraz na czasie. Ale co to tak właściwie daje i czy jest warte zachodu?