Wielojęzyczność i dwujęzyczność – zamierzona i natywna
w praktyce i odrobinie teorii – wychowanie małych poliglotów w Polsce i na emigracji
Zawsze powtarzam, że nasza rodzina to przykład wychowania w dwujęzyczności natywnej (bo jesteśmy Polakami mieszkającymi w Niemczech), ale wielojęzyczności zamierzonej (bo świadomie wprowadzam do życia córeczki trzeci język — angielski). Nieraz pytano mnie, skąd wziął się ten pomysł, jak taki układ wygląda w praktyce i czy nie boję się o język polski. Już odpowiadam!
Nadchodzi dzień, kiedy Twoje dziecko „rusza w świat” i zaczyna chodzić do żłobka albo przedszkola. Język kraju, w którym mieszkacie, prawdopodobnie będzie używany w placówce i tym samym stanie się nie tylko językiem, który dziecko słyszy poza domem. Będzie coraz częściej nim otoczone i w końcu zacznie w nim mówić. Dużo. Więcej niż byśmy sobie tego życzyli. Ale po kolei.
27 marca 196 roku p.n.e. to data wymieniona na słynnym kamieniu z Rosetty. Tekst dekretu wydanego tego dnia został wyryty w trzech wersjach: po egipsku pismem hieroglificznym i demotycznym oraz po grecku. To właśnie ten kamień stał się kluczem do odczytania hieroglifów – w XIX wieku udało się to po przetłumaczeniu tekstu greckiego i porównaniu go z zapisem demotycznym.